การเริ่มต้น...

ตั้งแต่จำความได้ตัวเองก็ต้องไปโรงเรียนทุกวัน วันไหนไม่ไ้ด้ไปมักจะร้องไห้เสมอ ซึ่งต่างจากคนอื่นๆ ที่การไปโรงเรียนนั้นแทบจะต้องลากไป
ตอนนั้นอายุประมาณ 4 ขวบ อยู่อนุบาล1 ของโรงเรียนชุมชนวัดเชิงแส (ใส่เสื้อคล้ายเสื้อกั๊ก สีแดง) ห้องประจำชั้นคือโรงธรรมของวัดเชิงแสใ้ต้ (เฆทประดิษฐ์) ช่วงเช้าก็มีสอนให้ท่องพยัญชนะเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ปล่อยให้วิ่งเล่นกันตามประสาเด็ก เรื่องเสียงนี่ไม่ต้องพูดถึง ดังไปถึงตึกเรียนของพวกชั้นประถมเลยทีเดียว แต่ก็ดูเหมือนทุกคนจะเคยชินกับเสียงเหล่านี้จนไม่ไ้ด้สนใจอะไร พอเที่ยงก็ให้พักรับประทานอาหาร แล้วก็อาบน้ำประแป้งเพื่อนอน ในช่วงบ่าย ก็มีหลับบ้างไม่หลับบ้าง ถ้าเกิดว่าวิ่งเล่นจนเหนื่อยประกอบกับทานข้าวจนอิ่มก็มักจะหลับยาวไปจนถึงเวลประมาณ บ่าย 3 โมง ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่คุณครูประจำชั้นจะได้พักบ้าง พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็จะได้เวลาเริ่มทยอยกลับบ้าน ก็จะมีผู้ปกครองของเพื่อนๆคนอื่น เริ่มมารับลูกกลับ ส่วนผมน่ะเหรอ บ้านห่างจากโรงเรียนประมาณ 850 เมตร ก็จะรอเดินกลับบ้านพร้อมพี่สาวซึ่งน่าจะเรียนอยู่ชั้น ป.5 ละ่มั้งถ้าจำไม่ผิด (แรกๆ แม่มารับหรือเปล่าไม่รู้จำไม่ได้แล้ว) พี่สาวที่สุดแสนจะรำคาญผม เพราะเขาจะไปไหนเราก็มักจะตามไปด้วยเสมอ แต่ถึงวันนี้ผมก็รู้ดีว่าเขารักและเป็นห่วงผมมากแค่ไหน ก็เราเป็นพี่น้องกันนิ