ช่วงเวลาของการปรับตัว

ขึ้นชั้นป.2 มีเหตุการณ์สำคัญอย่างหนึ่งที่จำได้ขึ้นใจคือ ด่าครูจน ถูกเชิญผู้ปกครอง ลองคิดดูเด็ก ป.2 ด่าครูจนถูกเชิญผู้ ปกครอง ลองคิดสภาพดูว่า ผมเลวแค่ไหน (มันน่าภูมิใจไหมเนี่ย)
จะเล่าเหตุการณ์ ท้าวความให้ฟัง เรื่องนี้มันเกิดจากเพื่อน ปากบอนแท้ๆ (จริง ๆ ผมก็ไม่ได้โทษเขาหรอกนะ ผมว่ามันเป็นนิสัยแย่ ๆ ของผมเองเหอๆ) ตอนนั้นไม่รู้เล่นอะไรกันแล้วจำไม่ได้ แต่สุดท้ายก็โดนทำโทษโดยการถูกเฆี่ยน โดยครูท่านหนึ่ง ซึ่งผมก็จำได้ขึ้นใจ แต่ไม่ขอกล่าวพาดพิงถึงแล้วกัน หลังจากที่โดนทำโทษ ก็ได้มานั่ง สนทนากัน ว่าเจ็บเป็นบ้า จนผมเผลอด่าครูออกไปว่า "อี้เปรต นี่ ตีเจ็บอี้ตายโหง ..." และแล้วก็ตามคอนเซ็บ เจ้าเพื่อนตัวแสบก็ วิ่งไปฟ้องครู ทำนั้นแหละเป็นเรื่องเลยตู ...
เป็นครั้งแรกที่ต้องให้แม่มาโชว์ตัว ในเรื่องที่ไม่น่าภาคภูมิใจเอาซะเลย จนถึงวันนี้ก็ยังจำไม่มีวันลืม แต่ผมก็ไม่ได้คิดเคียดแค้นครูท่านนั้นหรอกนะ ยังไงผมคิดว่า ครูแกก็เป็นคนที่สอนใช้ได้เลยทีเดียว พอผมมานึกถึงตอนนี้กลับ รู้สึกขำ ๆ ดี ว่า ช่างทำไปได้หนอเรา เฮ้อ...

มาถึงตอนนี้ อยู่ประมาณ ป.3 จำได้ว่าตอนนั้น เรียนบวก ลบ คูณ หาร เลข ไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลย เรียนไป ในใจก็นึกสงสัย มันทำยังไงวะ รู้สึกว่า ตอนนั้น เรียนได้ที่ 11 จาก 24 คนมั้งถ้าจำไม่ผิด ซึ่งเป็นที่สูงสุดแล้ว เท่าที่เคยได้รับ ไม่ค่อยจะฉลาดเลยเรา

พอขึ้น ป.4 ก็มีเหตุการณ์ที่น่าอับอายมาก ๆ จนแทบไม่อยากเล่าเลยเนี่ย น้อยคนนักที่จะทราบเรื่องนี้ (ต้องเป็นเพื่อนห้องเดียวกันเท่านั้น ณ ตอนนั้น ซึ่งบางคนก็อาจลืมไปแล้ว) แต่ก็ตัดสินใจเล่าแล้วกัน เพราะไม่มีอะไรต้อง อายอีก เพราะตอนนั้นเราก็เด็กอะนะ ไม่ค่อยรู้เรื่อง รู้ราวอะไรเท่าไหร่ (พยายามปลอบใจตัวเอง) ข้าพเจ้าขี้แตกในห้องเรียนครับพี่น้อง ขอย้ำ "ขี้แตก" คือก่อนอื่นขอบอกเลยว่า ตั้งแต่มาอยู่โรงเรียนเนี่ยไม่เคยเข้าไปทำธุระหนักในห้องน้ำของโรงเรียนเลย ส่วนใหญ่ก็ แค่ฉี่ แต่จำไม่ได้แล้วว่าฉี่ที่ไหนนะ คือต้องเข้าใจว่าโรงเรียนในต่างจังหวัดเมื่อก่อน ต้นไม้จะเต็มโรงเรียน เราคิดว่าตอนนั้นเราคงไปฉี่เอาตามต้นไม้ละมั้ง (ก็เด็กอะนะไม่อายหรอก แอบ ๆ เอา) ตอนนั้นรู้สึกว่า ออกไปอ่านอะไรแล้วไม่รู้ ให้เพื่อนฟังหน้าห้องก็หลายคนอะนะ เราก็เจ็บมาก ๆ ตดแล้วตดอีก เราก็สังเกตุเห็น อาการหลาย ๆ คนว่าได้กลิ่น แต่เราก็อุบเีงียบไว้ ยังไงก็ต้องอ่านต่อจนจบ พอกลับมานั่งที่มันก็ไม่ทันแล้วพี่น้อง หกออกมาเต็มพื้นเลย หน้าเราเนี่ย เหลือสองนิ้ว อายมาก ๆ แล้วเจ้าเพื่อนตัวแสบคนเดิมอีกนั่นแหละ ที่ตะโกนบอก คนอื่นในห้อง เราเนี่ย วิ่งออกนอก ห้อง มุ่งหน้ากลับบ้านอย่างไม่คิดชีวิต จังหวะนั้นไม่สนใจใครแล้ว เหอ ๆ กลับไปบ้านก็ ทำความสะอาด แล้วก็ไม่กล้าไปโรงเรียนอีก ใครจะกล้าไปหล่ะ ลองคิดดู
จนสุดท้าย รู้สึกว่าก็เป็นเจ้าเพื่อนตัวแสบนั่นแหละ กับเพื่อนอีกจำนวนหนึ่งมาตาม ให้ไปโรงเรียน เราก็ทราบความตอนนั้นว่า เจ้าเพื่อนตัวแสบนั่นแหละที่โดนครูใช้ให้ ไปทำความสะอาด ขี้ของผม (โคตรซะใจเลย เหอๆ ถือว่าความแค้นทั้งหมด หายกัน เพื่อนกูรักมึงหวะ 555) ตอนนั้นรู้สึกว่าเราไปโรงเรียน ก็แปลกแฮะ ทำไมคราวนี้ไม่ค่อย จะมีใครล้อเราเลย ก็ยังงง อยู่เหมือนกัน ว่าทำไมทุกคนดูเฉย ๆ แต่ก็ถือว่าเป็นโชคดีของเราแล้ว สวรรค์ทรงโปรด ตั้งแต่นั้นก็พยายามลืมเรื่องนี้ไป ไม่อยากเล่าให้ใครฟังหรอก เพราะมันไม่น่าภูมิใจเอาซะเลย อีกแล้ว เฮ้อ ...